1939. Bitwa nad Bzurą

Bitwa nad Bzurą (także bitwa pod Kutnem) to starcie zbrojne, trwające od 9 do 22 września 1939 roku. Największa bitwa kampanii polskiej 1939. Została ona stoczona przez dwie polskie armie „Poznań” (gen. Tadeusz Kutrzeba) i „Pomorze” (gen. Władysław Bortnowski) z niemieckimi 8 Armią (gen. Johannes Blaskowitz) i 10 Armią (gen. Walter von Reichenau) z Grupy Armii Południe „Süd” (gen. Gerd von Rundstedt). Bitwa miała wyjątkowe znaczenie, ponieważ Polacy wykazali inicjatywę i byli stroną atakującą. Dowództwo niemieckie nie zauważyło, że na tyłach szybko posuwającego się ku Warszawie dywizji pancernych i zmotoryzowanych Wehrmachtu, znalazły się liczne siły Wojska Polskiego. Nieprzyjaciel dążył do zamknięcia całości wojsk polskich w gigantycznym kotle na zachód od Wisły, obejmującym tereny przyznane mu w tajnych aneksach paktu Ribbentrop-Mołotow. Niemcy zlekceważyli jednak najdalej wysuniętą na zachód Armię „Poznań” dowodzoną przez gen. Tadeusza Kutrzebę. Wobec groźby okrążenia wycofywała się ona na wschód i w pewnym momencie spotkała się z dywizjami Armii „Pomorze” gen. Władysława Bortnowskiego. Gen. Kutrzeba, wykorzystując tę sytuację, chciał uderzyć połączonymi siłami obu armii na tyły maszerującej ku Warszawie 8. Armii niemieckiej. 9 września marszałek Edward Śmigły-Rydz wydał rozkaz natarcia na północne skrzydło Grupy Armii Południe. Generał Kutrzeba dążył do tego uderzenia od dłuższego czasu, jednak spotykał się z odmową marszałka, który nakazywał wycofywanie wojsk armii „Poznań” w kierunku Warszawy. Celem uderzenia było zmuszenie Niemców do zaprzestania pościgu za odchodzącymi do południowo-wschodniej Polski (przedmoście rumuńskie) armiami „Prusy”, „Lublin”, „Kraków”, „Karpaty”.