1607. Bitwa pod Guzowem

Bitwa pod Guzowem, zwana też Bitwą pod Orońskiem albo Bitwą pod Przytykiem. 5 lipca 1607 roku na podmokłej równinie wsi Guzów koło Orońska starły się ze sobą wojska królewskie dowodzone przez króla Zygmunta III Wazę (bezpośredni nadzór nad wojskami sprawowali hetmani: Stanisław Żółkiewski i Jan Karol Chodkiewicz) z wojskami rokoszu sandomierskiego pod dowództwem Mikołaja Zebrzydowskiego. Rokoszanie wzywali króla do abdykacji, przeciwstawiając się władzy absolutnej monarchy. Rozmowy pomiędzy królem, a opozycją, w której prym wiodła szlachta małopolska i sandomierska, nie przyniosły pozytywnego rezultatu i doszło to bratobójczej bitwy (pod Guzowem spotkały się wojska zmierzające do Krakowa, bo zdobycie tego miasta – symbolu władzy królewskiej miały za cel obie zwaśnione strony), w której wzięło udział ok. 13 tysięcy żołnierzy. Krótko trwająca bitwa zakończyła się zwycięstwem wojsk królewskich, Zygmunt III Waza jeszcze przez dwa dni przebywał w Orońsku, rokoszanie zaś wycofali się do Iłży. Pomimo porażki rokoszanie Zebrzydowskiego osiągnęli cel, władza królewska nie została wzmocniona.