Zbrodnia na Morzu Białym 1940

Szukając materiałów na temat komunistycznej zbrodni na Polakach na Morzu Białym jaka miała miejsce w 1940 roku natrafiłam na wpis, który poniżej przedstawiam. Jest to jeden rozdział z książki Jerzego Jaśkowiaka z dodanym komentarzem w formie wstępu napisanego przez Alexa Jonsa, jaki umieścił na swoim blogu w listopadzie 2014 roku.

Zapraszam do lektury…

Sądzę, że dzień ten jest odpowiedni do przypomnienia zbrodni zapomnianej. Zbrodni mordowania ludzi poprzez zatapianie ich w „morzu”.
Wiąże się to z wydarzeniami sprzed prawie 100 lat. Cały ten okres jest zakłamywany w Polsce. Obecnie znajdujemy bardzo dużo prac pożytecznych trolli dotyczących odwracania historii.

Alex Jones

W związku z artykułami dotyczącymi tzw. rosyjskiej rewolucji, poniżej przytaczam rozdział z książki „Zbrodnia na Morzu Białym 1940”, przedstawiający ten okres dziejów. Publikowanym bowiem szeroko opracowaniom zarzucam podstawowy błąd logiczny. Jakiś tam agent, jakiś tam Lenin, Cienki Bolek [Laskowik], zrobił rewolucję obalając cara, komunizm itd.

Takie banialuki może opowiadać albo mądry inaczej albo zawodowy agent dezinformacji.

Przecież chcąc zrobić jakikolwiek przewrót, trzeba mieć ludzi i pieniądze. A to mają tylko rządzący. Raport CIA mówi wyraźnie, że w okresie ostatnich 250 lat nie było żadnej oddolnej rewolucji. Dlaczego więc polskojęzyczni „historycy” nadal otumaniają społeczeństwo?

Zbrodnia na Morzu Białym 1940 autor: Jerzy Jaśkowski

Ku pamięci, o tych wszystkich niewinnie pomordowanych w XX wieku przez nieludzki azjatycki system, zwany komunizmem.
Pracę tę poświęcam moim dzieciom.
Składam jednocześnie serdeczne podziękowania tym wszystkim bezimiennym osobom, które poświęciły swój czas i wiedzę, niezbędną do napisania tej książki.

Autor

Rozdział 1

Niewiedza jest niebezpieczna
abp Bolesław Pylak

Artykuł 19 Powszechna Deklaracja Praw Człowieka: Każdy człowiek ma prawo do wolności opinii i wyrażania jej; prawo to obejmuje swobodę posiadania niezależnej opinii, poszukiwania, otrzymywania i rozpowszechniania informacji i poglądów wszelkimi środkami, bez względu na granice. To dziwne, że od 1945 roku żaden instytut, czy katedra historii w Polsce, nie ujawniła żadnych białych plam z zakresu naszych dziejów ojczystych. Jak do tej pory, wszystkie białe plamy z współczesnej historii Polski były opisywane i nagłaśniane przez osoby zawodowo niezwiązane z instytucjami państwowymi.

Jednym z takich tematów, skrzętnie chowanych pod dywanem, jest sprawa zatopienia w Morzu Białym około 7.000 osób z polskiej inteligencji.
Wbrew temu, co podają oficjalne publikacje, mass media, ta historia zaczęła się już przed 1917 rokiem.

W 1917 roku Jakub Schiff (1) upewniwszy się, że inne banki nie dawały pożyczek carowi, zaczął finansować powstające spontanicznie w Rosji, tak zwane syjonistyczne grupy samoobrony. To właśnie on przekazał Goldman-Leninowi (2) i jego bolszewikom 22 miliony dolarów, w zamian za przyszłe kontrakty na dostawy drewna, węgla, ropy i innych surowców z Syberii.

Goldman-Lenin został zwerbowany przez Aleksandra Helphanda – pseudonim Parvus (3) – kochanka Róży Luksemburg, do pomocy w likwidacji frontu wschodniego Niemiec, w toczącej się właśnie wojnie. Niemcy na tę akcję wydali 10.000 kg złota. Lenin otrzymał także pieniądze i instrukcje od Jakuba Fuerstenberga (prawdziwe nazwisko Jakow Hanetski (4)– Manoda, Yakov Ganetsky), Aleksandra Parvusa i od krewnej Ganetskiego – Eugenii (Dory) Sumenson. Innym przekazicielem pieniędzy dla Goldmana-Lenina na finansowanie rewolucji był Mieczysław Kozłowski, prawnik. Za te środki, według niemieckiego planu, „Włodzimierz Iljicz Goldman-Lenin” obalił cara całej Rosji, a wszystko to w imię lepszego dla wszystkich świata.

Od samego początku swoich rządów Goldman-Lenin i spółka przyjęli, jako normalny system masowe mordowanie ludzi przez ich topienie. Już w lipcu 1917 roku w rejonie Archangielska zatopiono barkę z 285 oficerami byłej armii carskiej. W grupie tej było 142 Polaków i 3 Niemców. Ten straszliwy sposób pozbywania się niebezpiecznych dla nowej władzy ludzi okazał się nadzwyczaj szybki i skuteczny, więc był kontynuowany. W 1921 roku zatopiono na Morzu Japońskim kolejne barki z ludźmi. W 3 barkach zamordowano 5.132 Polaków, żołnierzy i oficerów Dywizji Syberyjskiej, którzy dostali się do niewoli czerwonych. Kolejną barkę z 253 żołnierzami tej samej Dywizji zatopiono koło Sachalina. (5)

Nocą z 23 na 24 marca 1917 roku, w czasie wiecu bolszewickiego w Carnegie Hall w Nowym Jorku, na którym świętowano opanowanie Rosji przez bolszewików, odczytany został telegram wsparcia od Jakuba Schiffa. Telegram został przedrukowany w następnym tygodniu w „New York Times”. Schaff w późniejszym okresie próbował zaprzeczyć swojemu zaangażowaniu w obalenie caratu, ale trzydzieści lat po tym wydarzeniu, jego wnuk John przyznał w „New York Journal-American” (3 lutego 1949 roku), że „stary” utopił dwadzieścia milionów dolarów na rewoltę bolszewicką.

Kolejnym bankierem, który pomagał finansowo bolszewikom w Rosji był Olaf Ashberg (6) z Nya Banken w Sztokholmie. Pozostał on płatnikiem sowietów aż do końca 1940 roku. „London Evening Standard” z 6 września 1948 roku odnotował wizyty Ashberga w Szwajcarii „dla tajnych spotkań z przedstawicielami rządu szwajcarskiego i kierownictwem banków”.

Kręgi dyplomatyczne opisywały Ashberga jako radzieckiego bankiera, który przekazywał duże sumy Goldman-Leninowi i Trockiemu-Bronsteinowi.

W 1917 roku Lew Trocki (7)– vel Lejba Bronstein z 375 agentami na statku SS Kristianiafjord wypłynął z USA do Halifaksu i potem do Europy. Został zatrzymany przez władze kanadyjskie i znaleziono przy nim 10 000 dolarów w złocie. Była to olbrzymia kwota. Przed swoim wyjazdem ze Stanów otrzymał dodatkowo 500 000 funtów szterlingów od madame Felis z domu Rothschild, żony Józefa Felsa (WallStreet i rewolucja bolszewicka w Rosji). 17 września został ustanowiony Petersburski Sowiet (4), a Trocki-Bronstein został jego prezesem.

Do Lejby Trockiego dołączyło 10 000 „ochotników”, pozostałość po wojsku carskim z wojny 1905 roku. Do niewoli japońskiej dostało się około 40 000 żołnierzy carskich, spośród których wybrano odpowiednich do przeprowadzenia rewolucji i przewieziono ich do USA. Na czas rewolucji Olaf Ashberg przekazał dodatkowe pieniądze Lwowi Trockiemu – Lejbie Bronsteinowi na sformowanie i wyposażenie pierwszych jednostek Armii Czerwonej. Pieniądze te pochodziły z banków: Kuhn & Loeb, Maxa Warburga (8), który dał 6 milionów dolarów w złocie, i Oppenheimera.

Przypisy:

Ad.1. Jakub Schiff, ur. 10 stycznia 1847 we Frankfurcie/Menem z ojca Mojżesza i matki Klary (z domu Niederhofheim). Jak podaje Wikipedia z dobrych Żydów aszkenazyjskich rodziny rabinackiej. Bankier – filantrop. Finansował m.in. japońskie działania wojenne 1905 przeciwko Rosji carskiej w wysokości 200 milionów dolarów. 6 maja 1875 r. ożenił się z Teresą Loeb, córką Salomona Loeba z Banku Kuhn, Loeb&Company. Zmarł 25 września 1920 r. [żył 72 lata] w Nowym Jorku.

Ad. 2. Jak podano w: W. Mirovalew, Association Press 27.05.2011, 18 maja 2011 w muzeum w Moskwie otwarto wystawę poświęconą rewolucji. Na wystawie tej prezentowano list najstarszej siostry Lenina – Anny Uljanowej, w którym podaje ona, że ich dziadek nazywał się Mojżesz Blank i że pochodzili z Żytomierza, z biednej żydowskiej rodziny. D.Pietrowski w swojej książce „Russie sous les Juifs”, (za ks. M. Poradowskim) podaje, że mieszkańcy Symbirska, gdzie rzekomo urodził się Lenin twierdzą, iż w 1870 roku przez Symbirsk przechodził transport skazańców. Po przejściu transportu na peronie zostało małe dziecko, którym zaopiekował się właśnie żyd Ulianow. Po roku otrzymał on liścik od niejakiego Ilko Srula Goldmana, że to on zostawił swoje dziecko na stacji. I prosi o wiadomości o synu. Potem korespondencja się zerwała. Ulianow wychowywał znajdę. W związku z faktem udokumentowania tej informacji będę posługiwał się pojęciem Goldman-Lenin.

Goldman Lenin, urodzony 22 kwietnia 1870, podobno w Symbirsku, zmarł 21 stycznia 1924 Gorki Leninowski. Natomiast strona niemiecka podaje urodzony 22 kwietnia 1870 podobno w Symbirsku, zmarł 21 stycznia 1924 Gorki Leninowski

http://sueddeutsche.de – Lenina pradziadek nazywał się Mosze Blank i miał 2 synów: Izrael i Abel, córką Izreala (po przejściu na prawosławie zmienił imiona na Aleksander Dmitrijewicz) była Maria Aleksandrowna (po matce żydówka – rodzice: Johann Gottlieb Großschopf i Anna Estedt), matka Włodzimierza Iljicza Uljanowa. Od 1907 do 1917 przebywał poza granicami Rosji. Źródła utrzymania niejasne, ponieważ podróżował po Europie zatrzymując się jak podaje Wikipedia w sezonie letnim w Poroninie u karczmarza Pawła Guta-Mostowego.
3. kwietnia 1917 został przewieziony ze Szwajcarii do Petersburga. Postrzelony w 1918 roku przez siostry Fanię i Dorę Kapłan do końca życia nie odzyskał zdrowia. 

Ad.3. Aleksander Parvus alias Izrael Łazarowicz Gelfand, potrójny szpieg, handlarz bronią m.in. z Kruppem oraz Vickers Limited w czasie wojny bałkańskiej 1912 roku. Elisabeth Heresch w „Sprzedanej rewolucji”.

Aleksander Izrael Łazariewicz Helphand pseudonim Parvus (ur. 27 sierpnia 1867 w miasteczku Berezyna w guberni mińskiej w rodzinie rzemieślnika żydowskiego, zm. 12 grudnia 1924 w Berlinie), działacz rosyjskiego i niemieckiego ruchu socjalistycznego, agent niemieckich służb specjalnych, inicjator i organizator przejazdu Lenina i Trockiego ze Szwajcarii do Rosji. Współorganizator bolszewickiego zamachu stanu w Rosji w 1917. Pod koniec życia opublikował na emigracji swoje wspomnienia. Wywiad niemiecki już w 1915 roku, za zgodą cesarza Wilhelma II, wdrożył tajny program „rewolucjonizcji i insurekcjonizacji, jego praktyczną realizacją zajmował się wydział IIIb niemieckiego Sztabu Generalnego. Celem programu było, poprzez aktywne wspieranie działalności bolszewików wymierzonej w carat, wewnętrzne osłabienie Imperium Rosyjskiego i jego armii, a po zwycięskiej rewolucji wyeliminowanie Rosji z wojny, co ułatwić miało zwycięstwo Niemiec na froncie zachodnim. Z kolei przemysł niemiecki miał uzyskać dostęp do bogactw naturalnych Rosji i jej zasobów gospodarczych”. Wikipedia, hasło „Rewolucja październikowa”]

• http://blogmedia24.pl/node/13261
• Sprzedana Rewolucja. Jak Niemcy finansowały Lenina, Elisabeth Heresch, wyd. Bellona

Ad.4. Hanecki Jakub, pierwotnie J. Fürstenberg, pseud. Czesław Borel i in., ur. 15 III 1879, Warszawa, zm. 1937, ZSRR, działacz socjalistyczny i komunistyczny; 1912-16 jeden z przywódców frakcji rozłamowców SDKPiL; 1920-21 członek sowieckiej delegacji podczas polsko – sowieckich rokowań pokojowych, zginął w ZSRR.

 Якуб Станиславович Ганецкий, (Jakub Stanisławowicz Ganetsky) właśc. Jakub Fürstenberg, pseud. partyjne: Куба, Микола, Машинист (Kuba, Mykola, Maszynista) (ur. 15 marca 1879 w Warszawie, zm. 26 listopada 1937 w Moskwie) – polski, rosyjski (a następnie radziecki) działacz komunistyczny, bliski współpracownik i skarbnik Goldmana-Lenina, wiceprzewodniczący Polrewkomu 1920), uczestnik negocjacji pokojowych w Rydze. Pochodził ze spolonizowanej niemieckiej rodziny, jego ojciec Stanisław von Fürstenberg był producentem piwa. Od 1896 roku zaangażowany w działalność SDKPiL. Jeden z naczelnych działaczy socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (1902 rok). Wspólnie ze swoim towarzyszem partyjnym Feliksem Dzierżyńskim – Rufinem Pulmanem, aktywnie brał udział w pracach II, IV i V Zjazdu SDPRR reprezentując polskich marksistów; w 1907 wybrany do komitetu centralnego. W latach 1903-1909 był jednym z przywódców SDKPiL. Uczestnik rezolucji 1905 roku. W latach 1912-14 przebywał w Galicji, gdzie pomógł w uwolnieniu Goldmana- Lenina (G-L) z więzienia w Nowym Targu, a w kwietniu 1917 roku uczestniczył wspólnie z Parvusem w operacji przewiezienia przyszłego wodza rewolucji ze Szwajcarii do Rosji, wspomagał finansowo SDPRR(b) prowadząc nielegalne interesy w Skandynawii i pośredniczył (również wspólnie z Parvusem) w transferze środków niemieckiego sztabu generalnego na działalność partii bolszewików w Rosji w roku 1917.

W 1918 roku otrzymał tekę ludowego wice komisarza finansów, zarządzał Bankiem Ludowym RFSRR. W 1920 roku wszedł w skład Polrewkomu, parę miesięcy później uczestniczył w rokowaniach pokojowych w Mińsku i Rydze. Następnie do roku 1923 był naczelnikiem wydziału zachodniego Ludowego Komisariatu Spraw Zagranicznych (Narkomindieł) RFSRR. W latach dwudziestych skutecznie pertraktował w Polsce o przekazanie ZSRR tzw. archiwum G-L, czyli dokumentów z okresu pobytu G-L w Polsce (osobistych, skonfiskowanych przez Austriaków w 1914 i dotyczących działalności partii bolszewickiej).

Od 1932 do 1935 roku stał na czele Państwowego Zjednoczenia Muzyki, Estrady i Cyrku (Государственное объединение музыки, эстрады и цирка, Гoмэц), później szefował radzieckiemu Muzeum Rewolucji.
Oskarżony o szpiegostwo na rzecz Polski i III Rzeszy został jako niewygodny świadek rozstrzelany w 1937 roku. Dziewiętnaście lat później został rehabilitowany, przywrócono mu też członkostwo w KPZR.

http://lootos-neverlandd.blogspot.com/2008/09/z-kart-haby-jakub-hanecki-furstenberg.html

W 1917 r. trwała I wojna światowa. Rewolucja miała na celu między innymi wycofanie się Rosji z działań wojennych, toteż nie może dziwić fakt, że rewolucjoniści z G-L na czele mieli wysoko postawionych protektorów w osobach: Theobalda Hollweg-Bethmana (potomka znanej frankfurckiej rodziny bankierskiej), Artura Zimmermanna, Izraela Lazarewicza Gelfonda – „Parvusa”, Jakuba Furstenberg-Ganeckiego oraz znanego bankiera Maxa Warburga. Istnieje uzasadnione przypuszczenie, że Parvus był emisariuszem tajnych stowarzyszeń – spadkobierców Iluminatów Bawarskich. Podróż przez Niemcy była zaplanowana, opracowana i finansowana przez sztab niemiecki (…)

http://www.szkolnictwo.pl/szukaj,Jakub_Hanecki

Ad.5. Dywizja Syberyjska 5. Dywizja Strzelców Polskich, pod dowództwem gen. Kazimierza Rumszy. Do chwalebnych czynów dywizji można wpisać udział w ariergardzie zimowego przemarszu gen. Kappela. Na przykład w połowie stycznia 1919 roku, przy stacji kolejowej Tajga, pułk wyposażony w 4.000 bagnetów powstrzymywał atak 27 dywizji czerwonych. Wal- ki były tak zaciekłe, że do niewoli dostało się tylko 50 żywych żołnierzy. W styczniu 1920 roku dywizja, na skutek zdrady czeskiego korpusu i braku amunicji, koło stacji Klukwiennaja, musiała poddać się bolszewikom. Większość żołnierzy skierowano do katorżniczej pracy, gdzie na skutek tragicznych warunków bytowania zginęli. Ponad połowę utopiono w Morzu Japońskim. Mała grupa 120 oficerów i 800 żołnierzy, którzy się nie poddali, przebiła się do Harbinu (przez Irkuck do Mandżurii). 1 lipca 1920 roku na pokładzie brytyjskiego okrętu „Jarosław” żołnierze przypłynęli do Gdańska. 14 sierpnia 1920 roku ponownie atakowali bolszewików w pierwszej fazie Bitwy Warszawskiej z przyśpiewką na ustach: „Bolszewika goń, goń, goń”. Dowódca zdradzieckiego korpusu czeskiego Jan Syrove, to późniejszy premier Czechosłowacji, który w 1938 roku oddał Niemcom Sudety bez walki.

Informacje przekazane do muzeum Sybir pro Memento, przez jednego z uczestników tamtych zdarzeń: „W 1919 roku byliśmy we Władywostoku, opanowanym w tym czasie przez Białych. Przy nabrzeżu zakotwiczył duży statek. Wysiadało około 1.000 mężczyzn. Dowódca podał komendę po niemiecku: 5. kompania na prawo, 6. kompania na lewo, przebierać się w mundury. 5. kompania: pamiętać, nie ubierać czapek, mogliby do was strzelać. Dostaniecie je na miejscu u czerwonych. Żołnierze ściskali się i żegnali, życząc sobie, aby nie spotkali się w boju. Tak powstawały oddziały, zwane później białymi, lub czerwonymi armiami.”

Walerian Czuma (ur. 24 grudnia 1890 w Niepołomicach, zm. 7 kwietnia 1962 w Penley Anglia), generał brygady Wojska Polskiego, komendant Straży Granicznej, działacz społeczny, dowódca obrony Warszawy we wrześniu 1939.

Walerian Czuma studiował rolnictwo w Wiedniu, gdzie wstąpił do Drużyn Strzeleckich. Podczas pierwszej wojny światowej od 1914 dowódca batalionu 3 pułku piechoty Legionów – kapitan z września 1916. W czasie przebijania się Polskiego Korpusu Posiłkowego przez front austriacko-rosyjski pod Rarańczą 15 lutego 1918 dowódca batalionu, aż do przejścia 3 pułku przez front. Walczył pod Kaniowem. W okresie kwiecień – sierpień 1918 polski komendant placu w Moskwie, zajmuje się ewakuacją Polaków i rekrutacją do polskich oddziałów. Od sierpnia 1918 – w stopniu majora organizował 5 Dywizję Strzelców Polskich, zwaną też Dywizją Syberyjską, która walczyła wspólnie z wojskami admirała Aleksandra Kołczaka, Korpusem Czesko-Słowackim i siłami ekspedycyjnymi Ententy przeciwko siłom bolszewickim. W składzie jego dywizji walczyło też kilka monitorów rzecznych, patrolujących rzekę Ob, co czyni z gen. Czumy organizatora pierwszej polskiej floty wojennej od czasów rozbiorów. Po walkach z Armią Czerwoną dostał się do niewoli i więziony był w Krasnojarsku i Omsku, a od 6 listopada 1920 w moskiewskim więzieniu na Butyrkach. 17 stycznia 1922 roku wymieniony na sowieckich komisarzy. Po dojściu do zdrowia objął nowe obowiązki. Pułkownik ze starszeństwem z 1 stycznia 1919.

O walkach świadczy poniższy fragment; w dniu 28 maja 1920, 55 Pułku Piechoty z 14 Dywizja Piechoty Wielkopolskiej schwytał samochód pancerny Austin-Putiłow w pobliżu Bobrujska. Miał rosyjską nazwę: „Styenka Razin” i należał do 1 avtobronyeotryad. Popierał bolszewicką piechotę, a następnie utknął w rowie i został opuszczony. Po jego schwytaniu nadano mu nazwę „Poznańczyk” i był pierwszym samochodem stanowiącym nowo utworzony Pluton Wielkopolski Samochodów Opancerzonych. Samochodu (i pluton) dowodził porucznik Feliks Peto. W lipcu, pluton walczył w odwrocie z Bobrujska następnie został przeniesiony do Warszawy, gdzie w sierpniu został zreformowany w 2 Pluton Samochodów Pancernych. 

Ad.6. Olof Aschberg (22 lipca 1877 – 21 kwietnia 1960). Był szwedzkim bankierem i biznesmenem. Aschberg był sympatykiem lewicowych i pomógł sfinansować bolszewików w Rosji. W dowód „wdzięczności”, bolszewicki rząd pozwolił Aschberg robić interesy z ZSRR w 1920 roku. Aschberg został szefem Ruskombank, pierwszego radzieckiego międzynarodowego banku. W 1912 roku założył w Sztokholmie pierwszy szwedzki bank dla związków zawodowych i spółdzielni (Nya Banken) i stał się przyjacielem Branting Hjalmar. Po operacjach finansowych na rzecz Niemców w 1918 roku a przeciw aliantom, bank został przemianowany Svensk Ekonomiebolaget.

Podobnie częste zmiany nazwy banków obserwowaliśmy w latach 90., np. Bank Sopocki, po kilku latach zmienił nazwę na Bank Gdański, a po przejęciu go przez Big Bank (związany z tajnymi służ̇bami) na Bank Milenium, I wszystko to w ciągu około 10 lat.

Ad.7. Lew Dawidowicz Trocki, właśc. Lew Dawidowicz Bronstein (ur. 7 listopada 1879 w Janówce, zm. 21 sierpnia 1940 w Meksyku). Urodzony w zamożnej żydowskiej rodzinie rewolucjonista rosyjski, jeden z twórców i przywódców RFSRR i ZSRR. Bliski przyjaciel Lenina. Jak sam mówił: Lenin i ja to ziomy! Już od rewolucji bywaliśmy ze sobą. Już od piaskownicy bimber chlaliśmy! – po czym zwalił się na podłogę.

Przewodniczący Komitetu Wojskowo-Rewolucyjnego w Piotrogrodzie w czasie rewolucji październikowej, członek Biura Politycznego RKP(b) i WKP(b), komisarz ludowy spraw zagranicznych RFSRR, następnie komisarz ludowy wojny i marynarki wojennej w rządzie RFSRR i ZSRR (do 1925). Polityczny oponent Józefa Stalina, na jego rozkaz zamordowany. Nieoficjalna wersja mówi, że jego wyjazd do Meksyku był związany z zajęciem stanowiska w IV Międzynarodówce i przygotowaniach do rewolucji w Meksyku. Gdyby coś się stało inaczej, to nie bolszewicy powodowali zamieszanie, ale IV Międzynarodówka, czyli bliżej niezwiązane z nikim ciało. Plan został pokrzyżowany przez osobiste animozje.

Skład Sowietu: Trocki, Yoffe, Unschlicht, Boky, Owsejenko, Mekonoszin, Laszewicz, Laziki, Sadowski, Podwojski, Mołotow, Newski, Bubnon, Skrypnik, Dzierżyński-Rufin Selman4, Dybienko.

Ad.8. Max M. Warburg (5 czerwca 1867 – 26 grudnia 1946) obywa- tel niemiecki narodowości żydowskiej bankier i od 1910 do 1938 roku, dyrektor MMWarburg & CO w Hamburgu, Niemcy. Przed ukierunkowanie firmy Warburg, rozwinął praktyki zawodowe w Frankfurt, Amsterdam, Paryż i Londyn. Jako szef tej firmy, był doradcą cesarza Wilhelma II przed I wojny światowej. Był także, o czym się nie pisze, szefem policji w Cesarstwie Niemieckim. Miał więc aparat do stosowania określonych tajnych zadań. Planował i realizował plan zawarcia pokoju z Rosją poprzez wywołanie rewolucji bolszewickiej. Jego brat Paul Warburg był głównym architektem Zarządu

Rezerwy Federalnej w Stanach Zjednoczonych. W 1930 roku, pomimo wzrostu NSDAP, Warburg widział swą przyszłość w Niemczech i próbował przeczekać kryzys nazistowskich. Od 1933 roku służył Rzeszy pod gubernatorem Hjalmar Schacht. Sprzedał bank z powodu nazistowskich prześladowań i wyemigrował do Stanów Zjednoczonych w 1938 roku. Max Warburg poślubił Alice Magnus w 1899 roku. Mieli cztery córki i syna, Eric Warburg (1900/90), założyciel EM Warburg & Co, znany później jako Warburg Pincus. Był wnukiem Mojżesza Marcus Warburg, jednego z założycieli banku, MM Warburg (w 1798). Felix Warburg był partnerem w Kuhn, Loeb & Co. Jest on znany jako zwolennik wiodących Systemu Rezerwy Federalnej w Stanach Zjednoczonych. Ożenił się z Friedą Schiff, córką Jakuba H. Schiff i Therese Loeb Schiff, w 1895 roku. Mieli czterech synów, Frederick Marcus, Gerald Felix, Paul Felix i Edward Mortimer Morris i jedną córkę, Carola. Warburg był ważnym liderem w American Jewish Joint Distribution Committee, by pomóc Żydom w Europie, w okresie poprzedzającym II wojnę światową, a zwłaszcza w trakcie Wielkiego Kryzysu.

http://alexjones.pl/aj/aj-inne/aj-historia/item/41192-dzien-zmarlych-zbrodnia-na-morzu-bialym1940