Zygmunt Zieliński: generał broni Wojska Polskiego wojny polsko – bolszewickiej 1920 roku

Urodzony 1 sierpnia 1858 roku w Rzeszotarach, jako syn Pawła Arystomena, powstańca styczniowego 1863 roku i Józefy z Klewskich. Z żoną Józefą Onitsch mieli troje dzieci: Józefa, Jana i córkę Władysławę.

Zieliński służył w oddziałach piechoty:

• 20 pułku piechoty w Krakowie
• 28 pułku piechoty w Innsbrucku 1891-1892 na stanowisko dowódcy kompanii
• 98 pułku piechoty w Josephstadt
• dowódca I batalionu w Bielksu
• 13 pułk piechoty w Opawie, 1 listopada 1910 został dowódcą tego pułku.

Zdjęcie uroczystości z okazji rocznicy powstania 4 pułku Legionów i ostatecznego uznania 7 pułku Legionów na tzw. „Rojowym Osiedlu” zbudowanym przez żołnierzy Legionów koło miejscowości Optowa w dniach 28-30.05.1916 r. Widoczni m.in.: major Tadeusz Wyrwa-Furgalski (1. z lewej) porucznik Bolesław Wieniawa-Długoszowski (2. z lewej), Józef Piłsudski (3. z lewej), pułkownik Zygmunt Zieliński (4. z lewej), książę AndrzejLubomirski (w ubraniu cywilnym), biskup Władysław Bandurski, major Mieczysław Ryś-Trojanowski (1. z lewej, za bp Bandurskim), kapitan Aleksander Narbut-Łuczyński (1. z prawej w 3. rzędzie, ledwo widoczny).

Od 24 grudnia 1916 roku Zieliński dowodził III Brygadą Legionów Polskich. Następnie od 25 kwietnia 1917 roku do 19 lutego 1918 dowodził Polskim Korpusem Posiłkowym a po zawarciu pokoju brzeskiego został internowany przez Austrię.

8 listopada 1918 roku Zieliński został przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu generała majora. Wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej w obronie Lwowa i Przemyśla.

W wojnie polsko – bolszewickiej w 1920 roku był dowódcą 3 Armii na Froncie Środkowym, za którą został odznaczony: Orderem Orła Białego, Krzyżem Komandorskim Orderu Wojennego Virtutti Militari, Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtutti Militari, Krzyżem Niepodległości, Medalem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (czterokrotnie), Krzyżem Komandorskim Orderu Legii Honorowej

W lipcu 1920 roku generał Zieliński walczył z bolszewikami na Lubelszczyźnie. 16 sierpnia w ramach polskiej kontrofensywy znad Wieprza jego armia wraz z 4. Armią generała Skierskiego uderzyła na odsłonięte skrzydło wojsk Armii Czerwonej prącej na Warszawę. Już pierwszego dnia żołnierze jednostki generała Zielińskiego pokonali blisko 45 km i zdobyli Włodawę i Wohyń, rozbijając sowiecką Grupę Mozyrską. 17 sierpnia Polacy rozbili 58. Dywizję Strzelców i podeszli pod Brześć, wyzwalając równocześnie Białą Podlaską. Później 3. Armia przeszła do działań o charakterze pościgowym aż do reorganizacji Frontu Środkowego. 26 sierpnia 1920 roku na stanowisku dowódcy armii zastąpił generała Zielińskiego, generał Władysław Sikorski.

Zmarł 11 kwietnia 1925 roku. Jego pogrzeb był wielką manifestacją patriotyczną środowisk legionowych. Spoczął na Cmentarzu Rakowieckim obok mogiły żołnierzy Legionów spod Rokitny. 

18 października 2007 na ścianie frontowej kamienicy przy ul. Garncarskiej 4 w Krakowie, gdzie mieszkał gen. Zygmunt Zieliński, odsłonięto tablicę pamiątkową.